Leo Pleysier

De Vlaamse auteur Leo Pleysier (°1945) heeft de mijlpaal van 75 jaar bereikt en blikt terug op zijn leven. Neen, het is gelukkig geen chronologische autobiografie of een thematische uiteenzetting van wijsheden geworden. Dat verwacht je natuurlijk ook niet van Pleysier, de man die de pen altijd bovenhaalt om hoogstpersoonlijke, bijna momentane impressies neer te zetten: het gewone moment vangen in de altijd vervliedende tijd.
En dat doet Pleysier ook hier: het is een ogenschijnlijk lukrake verzameling van momenten, van terugblikken, in diverse stijlregisters soms. Visuele en auditieve herinneringen, maar niet reconstruerend, niet proberend ze weer exact voor de geest te halen zoals het toen moet gebeurd zijn, maar duidelijk imaginatief, bewerkt vanuit het perspectief van een 75-jarige. Typisch is bijvoorbeeld de lange passage waarin zijn veel oudere broer Herman hem leert tekenen, tot blijkt dat die broer doodgeboren is.
Pleysier geeft in een kort, wat atypisch fragment de sleutel tot dit boek: “Als de tijd vliegt dan heeft de tijd vleugels, en dan is de tijd een vogeltje. En dat vogeltje wil ik vangen en opsluiten in een kooi. (want op die manier kan ik het beestje van dichtbij bekijken en beluisteren.) Als het vogeltje lang genoeg gevangen heeft gezeten, en ik het deurtje van de kooi openzet, zal het vogeltje wegvliegen. […] En als het vogeltje wegvliegt, dan is niet alleen het vogeltje maar ook de tijd weer vrij.”
Precies dat doet Pleysier dus ook in dit boekje: zijn tijd, zijn leven vangen, opsluiten en van dichtbij bekijken en beluisteren. En zoals altijd doet hij dat in een simpel, bijna spreektalige taalregister, met een onpretentieuze, Vlaams-Kempische toon. Heel gewoontjes, zonder franje, simpelweg mooi, zonder meer.… (mere)