Jean Orieux (1907–1990)

Een vuistdikke biografie over de grootste draaikont uit de diplomatieke geschiedenis, Charles-Maurice de Talleyrand. Weinigen veranderden zo vaak van politieke broodheeer als deze mank lopende edelman: van het Ancien Regime, naar Napoleon, naar de geallieerden, naar Napoleon, terug naar het Ancien Regime om zijn politieke loopbaan te beëindigen als ambassadeur onder burgerkoning Louis-Philippe. Zelfs als men hem in naam aan zijn kant had, bleef zijn de facto loyaliteit een vraagteken. Of hij hierbij gedreven werd door plat eigenbelang of door hogere betrachtingen zoals het heil van La Patrie of een betere verstandhouding tussen de Europese volkeren blijft ook nu, twee eeuwen later, onduidelijk.
Jean Orieux, schrijver dezes, is Talleyrand welgevallig en grosso modo overtuigd van zijn goede intenties. De mindere kantjes aan onze held verklaart hij, zoals het een zichzelf serieus nemende biograaf betaamt , uit diens ongelukkige jeugd.

Hoewel het onderwerp van dit boek ronduit fascinerend is, kon het mijn aandacht niet vasthouden. De stijl van de schrijver is wat pompeus en ergerniswekkend is zijn te grote betrokkenheid bij het onderwerp. Orieux heeft over jan en alleman zijn moreel oordeel klaar. Af en toe gaat dat zover dat hij zich rechtstreeks went tot de protagonisten, zoals de moeder van Talleyrand, die bestraffend wordt toegesproken door de biograaf van haar zoon over een afstand van bijna tweehonderd jaar. Best grappig, dat wel, maar in een serieuze studie hoort het naar mijn smaak niet thuis.… (mere)