Edward Fenton (1917–1995)

Een heel belangrijk en vormend boek uit mijn jeugd. Aleko, een straatarme wees (zijn ouders zijn in de recente WO II omgekomen bij ene bombardement; het boek is van 1954) die bij zijn grootmoeder en met een originele geit, Lesbia, woont op een Grieks eiland vlakbij Turkije (Lesbos?) vindt een echt antiek beeldje van een jongen met een lam op zijn schouders. Iedereen wil er iets mee om er rijk van te worden of Aleko rijk te maken, maar hij wil het houden, het is een vriend. Uiteindelijk laat hij zich overhalen om het af te staan aan het museum in Athene, waar hij zelf ook heengaat om archeoloog te worden. De archeologen die hem uitleggen waarom dat goed is, leert hij kennen door zijn wijze schoolmeester iannis, die zijn klas vaak over Griekenlands grote verleden vertelt. In een tussenstuk gaat Aleko weg en raakt erg bevriend met de zwervende schilder Stelio de wijde wereld in, dat is naar de andere kant van het eland. Daar schildert Stelio voor hun kost en inwoning taferelen uit Homerus op de buitenmuren van de herberg. Fenton kende Griekenland heel goed, en wat hij beschrijft aan primitief, boers, dorps, 'Turks' leven klopt vast wel zo'n beetje in 1953, een andere wereld, die toch in 1975 toen ik voor het eerst in Griekenland was nog niet helemaal verdwenen was. dat het boek niet eens zo heel erg goed is (de episode met Stelio is ook een beetje vulsel) en aperte fouten bevat die ik als 8-jarige nog niet zag, zoals dat de val van Troje hier ten onrechte als bij Homerus in de Ilias voorkomend wordt beschreven, dat er veel Pasen en geloof en nationalisme inzit, weerhoudt me niet van de vier sterren die de ontroering van het herlezen en (mezelf) herkennen weergeven.… (mere)