There is a balm in Gilead
To make the wounded whole;
There is a balm in Gilead
To heal the sin-sick soul.

After twenty years of estrangement and exile, Jack Boughton returns to his childhood home in Gilead, Iowa. Jack’s widowed father, a retired Presbyterian minister, is in failing health. Jack’s sister, Glory, the youngest of the eight Boughton siblings, has returned to the family home after a failed relationship. As the siblings care for their father’s needs, their kindred wounds and vulnerabilities form them into a unit apart.

Jack, and to a lesser extent Glory and their father, first appeared in Gilead in relation to his namesake, the Congregational minister John Ames. Home gives readers a different perspective on the fraught relationship between Jack and Reverend Ames.

I could point to Jack’s story as an explanation for why I am not a Calvinist. Reverend Boughton has worried about the state of Jack’s soul for his son’s entire life, and he holds out hope that Jack will accept God’s grace. He doesn’t see that Jack’s problem isn’t unbelief, but belief. Jack believes he is a reprobate and not one of God’s elect. He is unable to see himself as worthy of his family’s love. There isn’t a balm in Gilead for Jack Boughton. ( )

Reason read: botm 3/2024, Reading 1001. This is a novel about family, family secrets, passing generations, forgiveness, and death. I read the first book set in Gilead and this is the second book. The characters are Glory and her prodigal brother Jack. The Reverend Robert Boughton is old and dying. Glory has come home to take care of her dad and Jack has returned hoping to mend fences with himself and his family.

I enjoyed this book as much as I enjoyed Gilead and I've read Housekeeping. I want to read Lila and Jack. I find the stories good because they're about family not that I think the authors Christian values are perfect because I don't think they are but I also think that would make for good discussions.

This book won the Orange Prize of what is now the Women's Prize. 2009 ( )

This is a quietly devastating book - written in a very low key way, but very precise and very moving. The adult children returning home struggle to work out how to live together and with their aging father. Its awkward and difficult for everyone, but the family love means they have to try. ( )

A very well written book that many would rate a five star. The in depth character study of family, faith, and a lost soul of a prodigal son that wants to come home. Excellent writing that I can identify.
Still... I was lost at times with the observations and conversations of the characters. Nothing really grasped me with a true interest, so I was left with wanting to finish and move on to the next book. More three stars for me personally, so I leave it as an orphan in between at four stars. ( )

Tja, wat moet ik hier over zeggen? Kortweg dat ik niet snap dat Marilynne Robinson de Nobelprijs voor Literatuur nog niet heeft gehad. Als het voor een hermetisch schrijver als Jon Fosse kan, waarom dan niet voor haar? Want dat mag wel duidelijk zijn: Robinson is niet voor iedereen. Om te beginnen is er de intensiteit van haar romans, en zeker ook deze: als je er aan begint, dan is het alsof je als reiziger gedwongen wordt op een al redelijk voortdenderende trein te springen; ze veronderstelt dat je gewoon mee bent met het verhaal, en als dat niet is (en dat is het bijna per definitie niet) dan zal je het onderweg wel kunnen bijeen puzzelen. Dat was zo bij de eerste Gilead-roman (gewoon Gilead), en ook bij deze tweede: die start als Jack Boughton, het zwarte schaap van de familie, na 20 jaar terugkeert naar zijn ouderlijk huis, waar alleen zijn vader, de oude, aftakelende dominee Robert Boughton, nog leeft en waar recentelijk ook zijn jongste zus Glory weer is ingetrokken (al blijft het lang onduidelijk waarom). Die intensiteit ligt ook aan Robinson’s thema’s: die zijn zwaar op de hand, existentieel, diep psychologisch. In dit geval draait het vooral rond schuld en boete, vergeving en genade, en voorbestemde verdoemenis. Want vooral Jack heeft behoorlijk wat op zijn kerfstok. En onvermijdelijk bij Robinson bevinden we ons in het calvinistisch universum, nog zoiets dat de lectuur niet echt lichter maakt. Vooral de discussies tussen Boughton en zijn buurman John Ames, die andere oude dominee die we kennen uit Gilead 1, vergen toch wel wat theologische en filosofische bagage.
Waarom dan toch die voor mij zo redelijk hoge score van 4 sterren? Wel, omdat dit het knapste verloren zoon-verhaal is dat ik ooit las: niet de simpele variant van de feestelijke terugkeer, alles vergeven en gedaan, neen, deze terugkeer gaat gepaard met een sediment van zeer gevarieerde gevoelens die voortdurend uitgediept, op de proef gesteld en gelaagder worden naarmate het verhaal vordert. Tweedens, omdat de psychologische tekening door Robinson via dialogen, introspectie en minimalistische observatie getuigen van een enorme mensenkennis, en een empathisch gevoel voor een oneindige complexiteit van de menselijke huishouding. Vooral de omgang tussen Jack en Glory is van een bijna ondragelijke sensitiviteit.
En derdens, omdat dit boek ook over ‘thuis’ gaat en wat dat betekent voor door het leven verwonde mensen, zowel in positieve als in negatieve zin. In dit thema zit ook de ambigue positie van de oude Boughton, wiens oprechte vreugde over de terugkeer van zijn probleemkind(eren) zeker sympathie wekt, maar die ook afstoot door zijn patriarchale karakter, de vaderfiguur die gewild en/of ongewild het leven van zijn kinderen op ongezonde wijze beheerst. Als vader van 4 was het regelmatig ook voor mij slikken.
Genoeg argumenten? Ja, zeker? En dan heb ik het nog niet eens over de trefzekere stijl en de afgewogen compositie. Neen, alstublieft Stockholm, ze is nu (bijna) 80, wacht er niet te lang meer mee. ( )