Memorie di una protagonista della vita culturale e mondana della Parigi tra ‘800 e ‘900, musa ispiratrice e amica di scrittori, pittori, musicisti e uomini politici. Una ‘femme fatale’ come le contemporanee Alma Mahler o la marchesa Luisa Casati Stampa. Sfilano tutti i più bei nomi della Belle Époque e oltre, da Mallarmé ad Apollinaire, da Renoir a Bonnard, da Fauré a Debussy, da Satie a Ravel, da Proust a Verlaine e molti altri ancora, ma tutti, salvo eccezioni ( Diaghilev, Stravinsky, Picasso) restano appunto solo dei nomi o quasi. Una carrellata sulle più importanti personalità del tempo, che non riesce fare emergere la personalità di nessuno o quasi Molto autocompiacimento e un pizzico di melodramma verso la fine. La parte migliore è la post-fazione di C. Arnaud, che delinea il carattere di Misia e lo spirito del suo tempo meglio di tutto il resto del libro. ( )

L'autoritratto di Marie Sophie Olga Zenaide Godebska, meglio nota come Misia, dettato dall'autrice ormai cieca negli ultimi anni della sua vita. Colta, raffinata, ammirata e invidiata da intellettuali e artisti Misia è stata la "Musa" della Belle Epoque, fu amica di Debussy e Mallarmé, Cocteau e Satie.
In queste pagine se ne coglie la tendenza narcisista e l'atteggiamento talvolta eccessivamente aristocratico, verso cui il lettore è comunque indulgente per amore di quell'epoca, che è stata uno dei periodi più fecondi per l'arte. ( )

Marie Sophie Olga Zénaïde (Misia) Godebska (1872-1950) was de dochter van de Poolse beeldhouwer Cyprien Godebski. Zij was rond 1900 een van de toonaangevende figuren in de Parijse high society. Zij was achtereenvolgens getrouwd met de kunstcriticus Thadddée Natanson, de krantenmagnaat Alfred Edwards en de kunstschilder José Maria Sert. Tot haar vrienden- en kennissenkring behoorden Coco Chanel, Jean Cocteau, Colette, Claude Debussy, André Gide, Hugo von Hofmannsthal, Stéphane Mallarmé, Roger Martin du Gard, Paul Morand, Pablo Picasso, Francis Poulenc, Marcel Proust (die haar als model gebruikte voor de princesse Yourbeletieff in zijn Recherche), Maurice Ravel, Réjane, Auguste Renoir, Helena Rubinstein, Igor Stravinsky, Henri de Toulouse-Lautrec en Paul Valéry. Van iemand die zulke beroemdheden gekend heeft, mag je een meer dan interessante autobiografie verwachten. Maar dat valt tegen: Michael Zeeman had in De Volkskrant van 15 april 1994 geen goed woord voor dit boek over. De slotzinnen van zijn recensie: "Het ergerlijkst is dat die onafzienbare stoet kunstenaars door haar jaren en haar kamers is getrokken zonder dat ze ook maar een keer een interessante observatie uit hun mond heeft opgetekend. Al was het maar een anekdote, een opmerking, een spitsvondigheid. Niets, nada, nietsjewo." Ook de vertaling verdient geen schoonheidsprijs. Wederom Michael Zeeman: "Het wordt trouwens tijd dat de Arbeiderspers weer eens een middelbare scholier uit een van de hogere klassen aantrekt voor het persklaar maken van de prestigieuze serie waarin Misia verscheen, Privé-domein. De dienstdoende lichting bureauredacteuren komt er bij herhaling zelfs met de d's, t's en het kofschip niet meer uit, en dat is een ergernis in boeken met zo'n mooie vormgeving. Misschien kan die gymnasiast dan meteen de spelling van eigennamen even doornemen en al te gekke vertaalvondsten bijstellen."