Antonio Moresco

Ben scritto, sono sincera. Ma troppo pesante, pedante e ridondante.
Il male di vivere senza via d'uscita.

“Perché c’è tutto questo sottobosco cattivo?” mi domando. “Che cerca di avviluppare e di cancellare e di soffocare gli alberi più grandi? Perché tutta questa misera e disperata ferocia che sfigura ogni cosa? Perché tutto questo brulicare di corpi che cercano di prosciugare gli altri corpi suggendoli con le loro mille e mille scatenate radici e le loro piccole, forsennate ventose, per dirottarne su di sé la potenza chimica, per creare nuovi fronti vegetali in grado di annientare tutto, di massacrare tutto? Dove posso andare per non vedere più questo scempio, questa irreparabile e cieca torsione che hanno chiamato vita?"… (mere)

Moresco ripropone un Don Chisciotte moderno, diverso, inedito. Il romanzo, breve, non è ambientato in Spagna, non ci sono mulini a vento, ma il palcoscenico è un ospedale, dove il caro vecchio Don Chisciotte è rinchiuso per follia. I colleghi di reparto, compreso quello di ortopedia, potrebbero essere per chiunque normali malati, degenti. Ma non per Don Chisciotte che riconosce, invece, i grandi autori della letteratura mondiale, da Emily Dickinson a Dante, da Leopardi a Tolstoj. Non può mancare chiaramente il fido scudiero, un grasso Sancho Panza scurrile e pratico e l’immancabile Dulcinea. L’idea c’è tutta ma l’ambizione di Moresco si scontra con evidenti limiti letterari.… (mere)

Wat een genot om te lezen. Een boek dat baadt in een licht bevreemdende, magisch-realistische sfeer. Een moderne fabel misschien die start als vele verhalen meteen klein mysterie over een onbepaalde man in een onbepaald bergdorpje die aan de overkant van de kloof elke nacht een lichtje ziet verschijnen op erop uit trekt om te kijken wie of wat dit kan zijn. Maar gaandeweg verdiept het mysterie zich en dringt het vreemde steeds meer naar binnen. Verwacht geen ontknoping die plots alles bij elkaar brengt maar veeleer een metafysisch einde rond groei en vergankelijkheid. "De wereld verandert voor mijn ogen. De grond is nog kouder. De bladeren verschrompelen en vallen neer. Hier en daar bungelt er nog een aan het einde van een tak. De bomen zijn steeds kaler. Je kunt de dode niet meer van de levende onderscheiden" (p. 144)
Prachtig verhaal zonder echt een verhaal te zijn, dat ook werd verfillmd (La Lucina, 2018) met Moresco zelf in de hoofdrol. Ik zag enkel de trailer hiervan maar die leek de sfeer van het boek wel te vatten.… (mere)