Frans Kellendonk (1951–1990)

e al op 39-jarige leeftijd aan aids overleden auteur Frans Kellendonk (1951-1990) was knap, arrogant en een briljant stilist. Zijn bekendste (en niet onomstreden) boek is de roman 'Mystiek lichaam', maar ook zijn verhalen zijn het lezen veel meer dan zomaar waard. In 'Het ontvreemde gezicht' - het titelverhaal verwijst naar een voor Kellendonk typerende obsessie - zijn vier van zijn korte verhalen gebundeld. Het is mooi dat uitgeverij Querido zijn 'Verzameld werk' in druk houdt, twee delen in cassette. Dit Literaire Juweeltje is een kleine, fijne smaakmaker.
Bron: persbericht uitgever… (mere)

Het was door het lezen van Hendrik-Jan de Wit zijn blog (http://www.hendrik-jandewit.nl/2015/10/de-hele-harry-potter-voorgelezen/) over het voorlezen van alles van Harry Potter dat ik ook weer geïnspireerd werd om een boek samen te willen gaan lezen. Dan is het de vraag wat voor beiden interessant genoeg is om samen te beleven. Omdat Mark en mijn interesses qua leesvoer nogal uiteenloopt was het daarom even zoeken. Nu had ik vorig jaar op de Deventer boekenmarkt Mystiek Lichaam van Frans Kellendonk gekocht omdat het een titel en schrijver is die ik op een of andere manier regelmatig voorbij zie schuiven. Het werd dus wel eens tijd om te weten te komen waaraan telkens gerefereerd wordt. Mark als iemand die niet snel een literair boek gaat lezen, was ook benieuwd met hetzelfde motief. En daar gingen we dan, ons eerste voorleesboek in jaren.

Het eerste hoofdstuk deed onze hoofden duizelen. We hadden geen flauw idee waar dit over ging. Het beeld dat geschetst werd, leek weinig met de realiteit van doen te hebben en de zinsbouw was over het algemeen zo voorleesonvriendelijk dat we alle concentratie nodig hadden om de klemtoon nog enigszins op de juiste plaats te krijgen. Het kwam op mij gekunsteld over en eerder van moeilijkdoenerij getuigen dan van werkelijk talent. Typische Hollandse literatuur, was mijn eerste indruk. Maar het boek had meer dan het eerste hoofdstuk.

Vanaf het tweede hoofdstuk werd het al een stuk begrijpelijker en vanaf dat moment konden we ook genieten van de stevige ironie die in het verhaal verweven zit. De zinnen bleven tongbrekers maar ook dat went. Na meer meegenomen te zijn geworden in het verhaal, dat gaat over de onderlinge relaties tussen een vader, dochter en zoon, werd in de laatste hoofdstukken de vraag steeds prangender waar dit nou allemaal heen zou gaan. Het werd geen knallend einde maar wel eentje waar goed mee te leven valt. Uiteindelijk gaat het over de worsteling van ieder mens met het bestaan en wat daar wel en niet uit te halen valt. Dat is tenminste wat ik eruit heb gehaald.

Ik zou dit boek nooit aan iemand aanraden. Het voelt alsof het verjaard is. Zo schreef men in de jaren tachtig en wellicht dat het toen voor ophef zorgde maar inmiddels hebben we allemaal genoeg meegemaakt om van nog maar weinig op te kijken. In mijn beleving is het een gemiddeld boek in de Nederlandse literatuur en een tikje te veel met het hoofd geschreven. Maar wellicht is dat laatste wel een kwestie van smaak.… (mere)

Sterkst vond ik de bladzijden met Aapje en kroonprins dwalend door opa's huis, zoals Aapje in het algemeen wel sterk werd neergezet. De Langueur-draad vond ik wat opzichtig. Voor mij de makke is dat Kellendonk niet overtuigend een echt probleem schetst. Hij vermengt twee typen teleurstelling, waarvan de ene universeel is en draaglijk, de andere particulier. De eerste is die van tegenvallende volwassenen, aangevuld met het moeten terugkomen op zelf gemaakte, in de regel onoorspronkelijke wensvoorstellingen (ik ben een kroonprins, een bouwheer - ik ben bijzonder). De kroonprins schaamt zich daarbij, leert de tekst, voor zijn 'proletarische' afkomst. De tweede is die van het niet vinden van een of andere zinvol geordende werkelijkheid. Om het summier uit te drukken: 'God is dood en Kellendonk was er duidelijk niet overheen'. (Ik heb alleen Bouwval gelezen, in het Verzameld Werk)… (mere)