Diane Broeckhoven

Drôle de petit roman que celui-ci, à la fois un hommage au mariage et une revanche de femme teinté d'une nouvelle relation qui se forme - quelle richesse en quelques pages! Alice découvre son mari mort et, sous le choc, passe la journée avec lui alors qu'il est installé dans le salon. Sur ces entre-faits, un jeune voisin autiste vient pour sa partie d'échec quotidienne et se retrouve gardien de ce drôle de secret : Alice ne veut pas encore annoncer la mort de son mari.
Entre la relation qui se développe entre la femme et l'enfant ainsi que les secrets d'un long mariage qui se dévoilent, se déroule une magnifique histoire pleine de surprises, de rires et de larmes. Un petit joyau.… (mere)

‘Hoed u voor namaak’ is een boekje dat teruggrijpt naar de ouderwetse brievenbundel. Van 24 oktober 2010 tot 08 juli 2011 onderhielden Jean-Paul Mulders en Diane Broeckhoven een levendige correspondentie. Het is niet een toevallige publicatie hiervan, maar beide schrijvers wisten dat er doelbewust naar een publicatie gewerkt werd. Was dit niet het geval geweest, dan gingen de brieven misschien wat authentieker en meer ongedwongener geweest zijn, meer spontaan ook. Nu zit alles in een maakbaarheidsfase die op den duur gaat irriteren. De brieven zelf zijn wisselend van kwaliteit. Wie Mulders kent van zijn columns in de Weekend-knack weet wat hij kan verwachten : scherpe observatie en dito verwoording. Het wederwoord van Diane is verdienstelijk, alhoewel minder beklijvend. Onderhoudende lectuur, zonder grote L, soms wat ijdel en melig, soms gevat en ironisch.… (mere)

fragment:
'Dag jongetje', zeg ik zonder woorden, maar ikzie aan zijn gloeioogjes dat hij mij verstaat. Ze zijn zwartomlijnd, die oogjes, en zijn wenkbrouwen zijn opgemaakt zoals die van de zangeres-zonder-naam. Op zijn linkerslaap tegen zijn plakkerige haartjes aan zit een zwarte vlek die het goee aantrekt en het boze verdrijft. Was ik zo klein toen ik naar het andere eind van de wereld vloog, zag ik er zo uit? Zo kwetsbaar en zo afhankelijk? Ik word er helemaal week van, van dat krieuwelhandje op mijn borst en die warme afdruk van dat kontje op mijn kniueën. Krijg ik later ook zulke kinderen, hoe blond en blank de man ook is waar ik mee trouw want bruin is dominantn,zeg ik...dat heb ik in de biologieles geleerd, zelfs in een land zonder zon is bruin dominant. p 127
Soms zie ik mijn moeder staan. Ik stel me voor dat ik achter een doorzichtig gordijn sta. Ik zie haar maar zij ziet mij niet. Ze is net zo dun en klein als ik, niet precies dezelfde rechte neus als ik heb, niet zo'n fronsje erboven als ze lacht, naast haar zie ik een paar jongere evenbeelden van mezelf staan, mijn zusjes, maar zij zien mij niet, ik blijf veilig achter mijn gordijn. p 38… (mere)