A. Alberts (1911–1995)

This is a collection of short stories ostensibly about life in Indonesia in the 1930s by a Dutchman. The Amazon blurb happens to be particularly apt: “The islands described in this highly original collection of stories are divorced from the particularities of locale. They are a symbolic setting for those whom Herman Melville called "isolatoes"--people who live with constant loneliness, who occasionally break out of it, but who often encounter tragedy when they make an attempt.” Not my cup of tea but very well done.… (mere)

Een lekker dun boekje en in het Nederlands, ik dacht dat zal mijn dwalende geest toch wel kunnen behappen.

Het begint met een gezinnetje dat net is verhuisd waarbij het jongste kind, een jongetje vooral is geïnteresseerd in de bomen. Het leek vanuit zijn beleving geschreven en het riep bij mij allerlei herinneringen uit mijn eigen jeugd op. Hoe ik op die leeftijd de wereld zo open kon aanschouwen en zo vol overgave.

Tot mijn verbazing werd een nieuwe leraar in het verhaal opgevoerd en kreeg ik ook zijn beleving voorgeschoteld. Dit alles in dezelfde kinderlijke stijl. Deze mijnheer Barre verdwijnt als alcoholliefhebber weer van het toneel.

En opeens zijn we nog vele jaren verder waarbij de oudere zus in het gezin zich verloofd heeft. Mijn verwachting dat het boekje het bij het jonge jongetje zou houden die zijn eigen wereld met de bomen heeft, werd bruusk verbroken. De jongen groeide zelfs nog verder op tot 19-jarige die aan een studie rechten gaat beginnen waar hij opnieuw een ontmoeting heeft met de alcoholische mijnheer Barre.

De bomen die in het begin zo'n grote rol spelen, komen er uiteindelijk bekaaid vanaf. En de schrijfstijl blijft alsof alles vanuit een kind bezien is. Dit stoorde mij om werkelijk mee op te kunnen groeien met de hoofdpersonages.
En deze schrijfstijl deed me denken aan die van Theo Thijssen, een schoolmeester die het ons eens zal vertellen door het zogenaamd door de ogen van een kind te laten zien. Daar ben ik niet zo'n fan van. Of misschien dat het mijn dwalende geest is die het niet begrepen heeft.… (mere)