Het is niet niks, dit Door mijn schuld, maar het lijkt toch vooral op een onbewerkt uitgegeven dagboek. De verteller babbelt er lustig op los, permitteert zich oeverloze uitweidingen, doet de moord zelf zeer summier af, maakt talloze onschuldige satirische grapjes, leuk, leuk, en lijkt al met al eerlijk gezegd van begin tot eind wel een vrouw te zijn, deze Gunnar.

Eenzaamheid en het gevoel niet begrepen te zijn, ontpoppen zich uiteindelijk als de voornaamste thema's van deze roman, en dat klopt dus wel met dat vrouwelijke.