Διάβασα αυτές τις μέρες το The Wide, Carnivorous Sky and Other Monstrous Geographies (απαράδεκτα καλός τίτλος - ειδικά αυτό το Geographies στο τέλος γνέφει προς όχι-τελείως-λογοτεχνία) του John Langan, το οποίο μου προτάθηκε ως πολύ καλό δείγμα σύγχρονης λογοτεχνίας τρόμου με weird/uncanny χροιά. Ιδού δυο λόγια για κάθε διήγημα, συν βαθμολογίας:

Kids: Πρώτη και εξαιρετικά μικρή, το Kids είναι ένα ωμό σφηνάκι 4-5 σελίδων (το θέμα με τα epub είναι ότι δε μπορείς να ακροβολογίσεις παρά μόνο ποσοστιαία), άρτια παράδοξο, χωρίς εξηγήσεις και ιδιαίτερο context - αγνό horror με ανάποδες κλειδώσεις και δόντια. 4/5

How the Day Runs Down: Τα ζόμπι δε μου αρέσουν σε ταινίες, βιβλία ή παιχνίδια (κάτι που ισχύει και για τον ίδιο τον Langan από ότι διάβασα στον σχολιασμό του), και αυτό αναγκαστικά ρίχνει το διήγημα στην αισθητική μου. Έχει ανορθόδοξο στήσιμο και διήγηση, η οποία παλινδρομεί παράδοξα ανάμεσα σε οπτικές. Πλατιάζον ελαφρώς, και όχι κάποια τρομερή ιδέα στον πυρήνα του. 3/5

Technicolor: Η κορυφή του βιβλίου μέχρι στιγμής. Σίγουρα έχει να κάνει με το ότι η Μάσκα του Κόκκινου Θανάτου είναι από τις αγαπημένες μου ιστορίες έβερ. Το πλέξιμο της βιογραφίας του Πόε με μια οκάλτ εναλλακτική μικροϊστορία είναι εκπληκτικό, με σκηνές και χρωματισμούς βγαλμένα από ένα πολύ πολύ ιδιαίτερο πατάρι. Και ανεπανάληπτο φινάλε. 5/5

The Wide, Carnivorous Sky: Το ομώνυμο διήγημα φέρει εξαίσιο τίτλο. Δεν συμπάθησα ποτέ τη σύγχρονης στρατιωτικής υφής θεματολογία, ιδιαίτερα σε σέττινγκ μέσης ανατολής. Η κεντρική βαμπιρίζουσα ιδέα ενδιαφέρουσα αν και λίγο άγαρμπη, όπως και η υλοποίησή της, αλλά έχει κάποιες τρομερές, σχεδόν εμπύρετες εικόνες οι οποίες παραπέμπουν και στον τίτλο του. 3/5

City of the Dog: Τούτο εδώ, αν είχε τα 2/3 της έκτασης που έχει τώρα, θα ήταν πάρα πολύ καλό. Ως είναι, πλατιάζει στο πρώτο μισό του, στην ανάπτυξη των χαρακτήρων, με πολύ μη ουσιώδεις λεπτομέρειες που κάνουν το μάτι να κάνει πλάγιο gliding κάποιων παραγράφων. Από όταν παίρνει τελικά μπρος είναι πολύ καλό, αφήνοντας διαισθητικά μια ιδέα από Καμπάλ του Κλάιβ Μπάρκερ - τουτ'εστιν νεκρόπολη.3.5/5

The Shallows: Το πιο τυπικά λαβκραφτικό μέχρι στιγμής (εξωκοσμική εσάνς και πολύ έντομο και ζελέ) είναι χωρισμένο σε δυο παράλληλες χρονικές διηγήσεις. Ενώ όμως το βασικό χαρακτηριστικό του Λάβκραφτ είναι η αδιαφορία για την ανθρώπινη ανάπτυξη των χαρακτήρων του, η μια εκ των δυο διηγήσεων εδώ κάνει απλά αυτό: ασχολείται με την ζωή μιας οικογένειας, χωρίς υπόνοια υπερφυσικού. 3/5

The Revel: Λυκανθρωπική ιστορία, με άμεση απεύθυνση στον αναγνώστη, κάνει βουτιά στα γρανάζια και σπλάχνα της συγκεκριμένης υποκατηγορίας τρόμου, και σαφώς κατατάσσεται ως meta. Άψογο σε εφαρμογή, ασχέτως που η ιστορία είναι σχεδόν τελείως generic (μιας και αυτό ήθελε ούτως ή άλλως, ένα blueprint της λυκανθρωπικής λογοτεχνίας). 4/5

June, 1987. Hitchhiking. Mr. Norris: Πολύ μικρό διήγημα (λαμβάνεται και ως μικρή ανάσα πριν την κατάδυση στην τεράστια άβυσσο του επόμενου), ενός ωτοστόπ που αναμενόμενα πάει στραβά η εξιστόρηση, με δροσερή διήγηση, με μη ασπρόμαυρη θέαση του θύτη, με δυσοίωνο και ατμοσφαιρικό φινάλε. 4/5

Mother of Stone: Με το που τέλειωσα το Technicolor δεν πίστευα πως θα υπήρχε εντός του βιβλίου ιστορία που να το ξεπέρναγε. Είχα προειδοποιηθεί βέβαια για την αξία του Mother of Stone, αλλά όχι στο βαθμό που έπρεπε. Λοιπόν, εδώ έχουμε την κορυφή του βιβλίου, κι ένα από τα καλύτερα διηγήματα που έχω διαβάσει εδώ και πάρα μα πάρα πολύ καιρό. Με έκταση σαφώς μεγαλύτερη από τα υπόλοιπα (80 σελίδες ακριβώς στο τάμπλετ μου), το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό με το που το τελείωσα ήταν πως μόλις βίωσα ένα πολύ καλό adventure game - της Gabriel Knight-ικής σχολής - με επικάλυψη από τα πιο αρχαΐζοντα διηγήματα του Μάχεν και του Χάουαρντ (αυτά που είναι γεμάτα με lore). Η δομή του καταπληκτική, ως αλληλουχία συνεντεύξεων. Η έμφαση στα γεγονότα και στο χτίσιμο του πανάρχαιου lore, έναντι της ανάπτυξης χαρακτήρων, μόνο θετικά μπορεί να ιδωθεί από εμένα. Και ο τρόμος να ρέει από το λαιμό της Πέτρινης Μητέρας. Μια σπουδή στο πως πρέπει να γράφεται το απλωτό διήγημα τρόμου. 5/5 (κρατιέμαι να μη βάλω 5.5)

Το βιβλίο λοιπόν, συνολικά ήταν καλό (ας πούμε ένα 4/5). Σχηματικά η ποιότητα είναι συσσωρευμένη στις άκρες του, κάνοντας (για μένα) κοιλιά στη μέση.
Ο Langan φαίνεται πως θέλει να πειραματίζεται, δοκιμάζοντας διάφορα στησίματα και διηγηματικές φόρμες εντός του. Σχεδόν το κάθε διήγημα εδώ μέσα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από τον τρόπο αφήγησης που χρησιμοποιεί - θεατρικό το How the Day Runs Down, μεταφίξιον το The Revel, κτλ. Πολύ καλό δείγμα αυτό, ακόμη κι όταν δεν του βγαίνει πλήρως.
Από εκεί και πέρα η λατρεία του για το horror genre είναι προφανής, και δε διστάζει να τη δείχνει άμεσα. Όπως και τη λατρεία του για την ενσωμάτωση στοιχείων του σύγχρονου κόσμου, κάτι που άλλωστε αναφέρει και ο ίδιος.
Το ότι έχει πολύ καλές ιδέες είναι προφανές, όπως και το ότι ξέρει να γράφει - το γράψιμό του έχει φρεσκάδα που είναι ευπρόσδεκτη στο είδος. Για μένα εκεί που μπορεί να βελτιωθεί είναι στη μείωση της ανάπτυξης του ανθρώπινου στοιχείου (δε χρειάζεται να μαθαίνουμε για τον παιδικό φίλο του τάδε ή την ανίατη αρρώστια της άλλης, κτλ, όταν ουσιαστικά δεν εξυπηρετούν την πλοκή) - το οποίο έχει να κάνει με το προσωπικό μου γούστο και θέαση επί του τρόμου, ο οποίος θέλω να έχει λίγα σημεία επαφής με τον σύγχρονο άνθρωπο ως μονάδα. Γενικά όμως τα πήγε πολύ καλά ο κύριος, και με τα Technicolor και Mother of Stone άφησε τρανό στίγμα στο παλίμψηστο της παραγωγής τρόμου. ( )

Rarely will I read a short story collection that pulls me in quite as completely as this one did.

Or rather, it's a rare short story collection that not only pulls off truly excellent horror in every instance while simultaneously *deconstructing* the field, drawing in clever and wide literary techniques, WHILE also making it evocative and delicious.

Sometimes the voice breaks the fourth wall and sometimes it drenches you in a very dry sense of humor. Sometimes it's written in an immediate, deeply detailed way that drowns out the real world and swallows you whole.

Interestingly enough, Langon writes his won sophisticated takes on zombies, werewolves, and even vampires, but that is NOT to say they are at all derivative. Langon knows and loves his horror genre and brings his stories to truly excellent literary heights. He's a writer's writer, making his words sing and he always takes his time to fully develop each story.

I can't recommend him enough.

ALL of the stories are wonderful, but I should point out that I have a large fondness for a few.

Technicolor - A tribute to a Poe story written in a delightful lecturer's voice. I chortled and had to google the crap out of it.

City of the Dog - Post-Lovecraftian apocalypse Norman Rockwell.

Mother of Stone - Excellent investigative journalism meets... oh just read it. Langon pulls off something very special here. :)


I repeat: all of the stories are fantastic. :) But there's a very special treat for the end. Writer's notes. :)

There wasn't a single thing about this collection that didn't delight. :) ( )

Apparently John Langan is not an author for me. A few years back I read his novel House of Windows and was bored to tears, but when I came across the fabulous "Technicolor" in a Year's Best collection, I thought that maybe he was a better short story writer than novelist. (Many authors are.) I was wrong. Most of the stories here are in the same tiresome, rambling style that made his novel such a chore. They don't even have any payoff at the end that makes you feel that it was kind of worth persevering. Except for "Technicolor", which is a real gem. Written for a Poe-inspired anthology, it takes the form of a professor lecturing to a class of students about "The Masque of the Red Death." He ties Poe's story in with a historical figure in an engrossing narrative, while vaguely sinister things are occurring in the background... it all builds to a very satisfying conclusion. But if you want to read it, you're better off picking up [b:The Best Horror of the Year Volume Two|6943915|The Best Horror of the Year Volume Two|Ellen Datlow|https://images.gr-assets.com/books/1391343242s/6943915.jpg|7177276], which has some other very good stories in it, unlike this collection. ( )

I picked up this book on a recommendation from some place or another - it was billed as a new style of horror, that puts humanity at the base of each story and a different take on traditional horror themes.

I found most of the stories overlong. A few standout stories, The Wide Carnivorous Sky being the best. This is the only story that I found truly scary.

The last thing - this book is full of typos, including repeated sentences. I found it incredibly distracting, and I don't normally notice typos. ( )

weird fiction