Wat Assouline in zijn Rosebud trachtte voor elkaar te krijgen, doet Vanhole hier zoveel overtuigender: Van Gogh, Céline, Baudelaire, ... Als een volleerde Sebald toont hij je het landschap van de tijd, & daarin het knellen van de mens. Dit 'reisverhalen' noemen doet vooral de eerste hoofdstukken in dit werk onrecht aan. (Het is nog niet uit. Ik mag nog 25 pagina's.)

Ik weet wel, er zijn schoonheidsfoutjes - elk hoofdstuk heeft minstens één zo'n zin die er eigenlijk beter niet had gestaan. Die de betovering (jawel, de betovering) verbreekt. De laatste hoofdstukken zijn ook wat minder, meer het werk van een journalist/columnist dan het werk van een schrijver. Maar toch ... ik had dit (een meesterschap?), na Een dolende hond van een vader, niet van Vanhole verwacht (al verklaart het de alomme droefnis na zijn dood wel). Had ik dit boekje niet ten geschenke gekregen dan had ik het werk van Vanhole nooit nog een blik gegund. En nu ben ik wellicht bereid zijn volledig oeuvre bijeen te garen. Zo zie je maar ..

http://occamsrazorlibrary.blogspot.com/2009/09/een-demon-in-brussel.html ( )