Sieczże Szwedów, siecz,

Wyostrzywszy miecz.

Bijże Szwedów, bij

Wziąwszy tęgi kij.

Walże Szwedów, wal,

Wbijaj ich na pal.

Męczże Szwedów, męcz

I jak możesz dręcz.

Łupże Szwedów, łup

I ze skóry złup.

Tnijże Szwedów, tnij,

To ich będzie mniej.

Topże Szwedów, top,

Jeśliś dobry chłop.

Niestety, wśród powszechnej radości i uniesienia, nie przewidywał nikt, że później tę samą pieśń, zamieniwszy Szwedów na Francuzów, będą śpiewały też same wojska Lubomirskiego, zbuntowane przeciw swemu prawowitemu królowi i panu.

Tymczasem doszli do kwatery. Dwaj Skrzetuscy, pan Zagłoba, dzierżawca z Wąsoszy i Charłamp zajęci byli oglądaniem kożuszków krymskich, które handlujący Tatar przyniósł właśnie do wyboru. Charłamp, który najlepiej znał Kmicica, poznał go też od jednego rzutu oka i, upuściwszy kożuszek zakrzyknął:

- Jezus Maria!

- Niech będzie imię Pańskie pochwalone! - zawołał dzierżawca z Wąsoszy.

- Radziłem mu - mówił - iżby siemię konopne w kieszeni nosił i po trochu spożywał. To tak ci się do tego przyzwyczaił, że teraz coraz to ziarno wyjmie, wrzuci do gęby, rozgryzie, miazgę zje, a łuskwinę wyplunie. W nocy, jak się obudzi, także to czyni, Od tej pory tak mu się dowcip zaostrzył, że i najbliżsi o nie poznają.

- Jakże to? - Pytał starosta kałuski.

- Bo w konopiach oleum się znajduje, przez co i w głowie jedzącemu przybywa.

- Bodajże waszą mość! - rzekł jeden z pułkowników. - Toż w brzuchu oleju przybywa, nie w głowie.

- Est modus in rebus! - rzecze na to Zagłoba - trzeba co najwięcej wina pić: oleum, jako lżejsze, zawsze będzie na wierzchu, wino zaś, które i bez tego idzie do głowy, poniesie za sobą każdą cnotliwą substancję. Ten sekret mam od Lupuła, hospodara, po którym jak waściom wiadomo, chcieli mnie Wołosi na hospodarstwo posadzić, ale sułtan, który woli, by hospodarowie nie mieli potomstwa, postawił mi kondycję, na którą zgodzić się nie mogłem.