Ik wil hier niet al te denigrerend over doen, want dit boekje is natuurlijk voortgekomen uit lovenswaardig idealisme. Het bepleit een democratisering van de Europese instellingen, door de invoering van een specifiek parlement voor de Eurozone. De auteurs hebben immers vastgesteld dat tijdens en na de financiële crisis (2008-2014) de raad van ministers van de Eurogroep proportioneel buitensporige macht naar zich toe heeft getrokken, zonder democratische controle. En uiteraard moet dat geremedieerd worden. Maar of dit nu door nog eens een nieuw parlement en een nieuw verdrag moet, is maar de vraag. De teneur van het boekje is ook duidelijk erg naïef: het komt volledig uit Franse hoek, spreekt hoopvol over de Duitse partner en het uitzicht op een links overwicht in dat nieuwe parlement, en onderschat volledig de groei van het populisme en euroscepticisme. Neen, met dit soort goedbedoelde, maar erg slordig doorgedachte initiatieven gaat Europa er niet komen. Dat blijkt trouwens ook: het manifest is vrijwel onmiddellijk door al wie telt, in de vuilnisbak gegooid. Verspilde energie heet zoiets. ( )