Max Havelaar: Or the Coffee Auctions of the Dutch Trading Company (Penguin… (original 1860; udgave 1995)

Karakter Tuan Droogstoppel sangat menyebalkan.

Dari novel ini aku tidak melihat penjelasan kekejaman Belanda terhadap rakyat Hindia Belanda, yang diceritakan hanyalah tentang pembesar2 pribumi yang bertindak sewenang-wenang terhadap rakyatnya.
Dan mengetahui semua yang mereka lakukan pejabat Belanda memutuskan untuk mendiamkan hal ini demi kepentingan mereka sendiri.
Perjuangan karakter Max Havelaar membela rakyat Lebak dari penindasan pemimpinnya patut diacungi jempol. Karena dia berani menentang Residen Banten yang merupakan atasannya dan menjalani hidup dengan ancaman diracun.



Sebenarnya gak mengerti bagaimana novel ini dikatakan mengubah begitu banyak hal. ( )

Max Havelaar, subtitled The Coffee Auctions of the Dutch Trading Company, is the famous book that shamed the Dutch government into reforming the system of forced cultivation imposed on its colonial possessions in the Dutch East Indies. Indirectly, it also led to Indonesian independence in 1945, because the reforms also included educational opportunities—leading to the development of an Indonesian elite, a national language and anti-colonial ambitions. The only other book that I know that had a similar impact is Noli Me Tangere (Touch Me Not) by José Rizal, translated by Harold Augenbraum, a novel which forged the independence movement in the Philippines. Pramoedya Ananta Toer, who wrote the Introduction to my edition, called Max Havelaar 'earthshaking' and (according to Wikipedia) 'the book that killed colonialism.'

Multituli is Latin for 'I have suffered greatly' and it is the pen name of Eduard Douwes Dekker (1920-1887). While this book purports to be a work of fiction and much of it is, it is also an autobiographical account derived from Dekker's experiences in the Dutch East Indies, from which he returned ignominiously after 17 years in the colonial service. His attempts at reform of the atrocious treatment of the peasants had failed and on his return to the Netherlands he wrote this book to draw attention to the abuses he had tried to ameliorate. (Also, it must be said, the book is a justification for his actions and an attempt to salvage a reputation he did not deserve). Dekker's 'Comments and Clarifications' to the 1875 edition convey his frustration and anger over the lack of reform, but he was not to know the influence his book would ultimately have.

First published in 1860, first translated into English in 1868, not translated into Indonesian until 1972, and now in a new edition translated by Ina Rilke and David McKay for the NYRB, Max Havelaar is a much more lively book than I had expected it to be. It's structured as a book-within-a-book, framed by the fatuous observations of an Amsterdam coffee broker called Drystubble, (Batavus Droogstoppel), a name intended to arouse mockery. Self-important, self-aggrandising and fulsomely patronising, this hypocrite prides himself on outsmarting his rivals and graciously growing his business through the hard work of people poorer than himself. Into his hands comes a manuscript written by an author too poor to publish it. He begins to read it almost by accident, and then decides to steal it, to publish the bits useful to himself. He doesn't do the work of editing himself: he hires Ernest Stern, the son of his best customer, in order to forestall his custom going to a cheaper rival.

The story proper begins in Java with the arrival of the new Assistant Registrar in Lebak. Max Havelaar emerges from a gruelling carriage ride over terrible roads with his wife Tina and small son Max, to be welcomed by various members of the colonial bureaucracy and their spineless Javanese collaborators from the aristocracy. In a satirical tone the narrator explains beforehand how the colony is administered, making it clear that the entire system is designed to maximise profits from exports to the Netherlands, and that it causes extensive famines throughout the fertile lands of Java. And, perhaps worst of all, by buying off the aristocrats, the system also ensures corruption to enable a luxurious lifestyle for the Adipati and his Dutch overlords while stifling any complaints or attempts to ameliorate the suffering of the peasants. (This is why Pramoedya Ananta Toer is so scathing about the Javanese aristocracy in his Buru Quartet).

To read the rest of my review please visit https://anzlitlovers.com/2019/09/28/max-havelaar-by-multatuli-translated-by-ina-... ( )

Fascinating book - the fictionalised story of a Dutch colonial functionary in Indonesia in the 1850s. The functionary tries to raise abuse of the ordinary people by their traditional leaders/rulers who operate under the knowing blind eye of the colonial administrators. The book is written in quite a quirky style, which hasn't aged well, but the story, and the message, still shines through.
This is effectively an early example of a whistle blower. And, according to Wikipedia, the novel raised quite a storm, and changes were made in colonial administration as a result. ( )

Uit het nawoord van Marita Mathijsen
Al meer dan honderdvijftig jaar staat de Max Havelaar op eenzame hoogte in de Nederlandse literatuur. Als er canonlijstjes gemaakt worden, prijkt Max Havelaar altijd bovenaan. De roman heeft een bepalend lidwoord gekregen, en dat is al een teken van hoge achting. Je spreekt in Nederland over dé Nachtwacht, hét straatje van Vermeer, dé Gijsbrecht. Minder bekende romans, toneelstukken of schilderijen krijgen dat lidwoord niet. Er zijn heel veel romans geschreven in de negentiende eeuw, en heel veel boeken over Nederlands- Indië, maar de meeste daarvan zijn vergeten. Geen enkele roman heeft zo’n diepgaande invloed gehad op de Nederlandse literatuur en de publieke opinie als ‘de’ Max Havelaar.

Er zijn twee lijnen die ik wil uitwerken om te verklaren waarom de Max Havelaar in de overlevingstheorieën van Darwin past. Die twee lijnen zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden: de esthetische lijn en de ethische lijn. Op beide gebieden scoort Multatuli hoog, en dat is waarschijnlijk het geheim van zijn hoge survivalgehalte.

De vertelstructuur van Max Havelaar is een van de voornaamste pluspunten van de intrigerende werking van de roman. Multatuli manipuleert de lezer op een fascinerende manier. De meesterzet zit in de opening van de roman. Om de lezer op zijn hand te krijgen, begint Multatuli met de figuur van Batavus Droogstoppel, en die introduceert hij zo droog en zo rechtlijnig dat de lezer al heel snel een afkeer van hem krijgt. Tegelijkertijd raakt hij geïntrigeerd, want er schuilt in die rechtlijnigheid veel humor. De eerste zin van het boek is geniaal in zijn droogheid (‘Ik ben makelaar in koffi , en woon op de Lauriergracht, no 37.’), terwijl de tweede zin begint met venijn: ‘Het is myn gewoonte niet, romans te schryven, of zulke dingen.’ Droogstoppel schrijft geen romans of zulke dingen. Enerzijds doet hij alsof het schrijven van een roman een gewoonte kan zijn, zoals neuspeuteren, of de schouwburg bezoeken, dus iets makkelijks. Anderzijds stelt hij de roman meteen in een kwaad daglicht, door de toevoeging ‘of zulke dingen’. Wat doet een makelaar in koffi e die een roman gaat schrijven vervolgens? Hij bestelt papier: ‘een paar riem papier extra’. Een romanschrijver zou een schema ontwerpen, zou rust in huis afdwingen of een huis op de hei huren. De makelaar houdt het bij de materialiteit van papier.
In het vervolg wordt duidelijk waarom Droogstoppel romans niet hoog heeft zitten. Droogstoppel is een man van zaken, en hij vindt dat je in romans wordt opgelicht. Een romanschrijver vertelt dingen die nooit gebeurd zijn. Tussen de regels door moet de lezer concluderen: de zakenman Droogstoppel zal je niet oplichten, hij houdt zich aan de waarheid.

Vanaf de tweede alinea houdt Droogstoppel een tirade tegen de literatuur. Hij leest gedichten alsof ze letterlijk genomen moeten worden. Als de kinderdichter Hieronymus van Alphen schrijft: ‘Hoe dankbaar is mijn kleine hond / Voor beentjes en wat brood’, is het commentaar van Droogstoppel dat hij geen hond heeft, en dat Van Alphen dus niet over ‘mijn hond’ mag praten. Bovendien zijn honden onzindelijk. Droogstoppel beschouwt verzen maken als een ambacht, ‘zeker minder moeielyk dan ivoordraaien’, dus aan te leren. Het is prima als mensen verzen maken, maar het lastige is dat verzenmakers altijd moeten liegen. Want vanwege het rijm zegt de dichter: ‘De lucht is guur, en ’t is vier uur’, ook al is het eigenlijk kwart voor drie. Om te rijmen moet de dichter liegen.

Finalmente l'ho finito dopo averlo preso e riposto per due mesi.
Una grande delusione per il mio amore per i Paesi Bassi. Un libro mortalmente noioso e sconclusionato.
Intanto è un libro di Iperborea. Meritevolissima casa editrice, non c'è che dire. Ma le 360 pagine del romanzo rendono scomoda la lettura nel formato iperboreo. Scomodità che sarebbe sostenibile se il libro filasse via come una lippa (vedi le 496 pagine di Long John Silver).
Ma il testo è ostico per almeno la metà delle pagine e ci si stufa di tenere aperte a fatica le strette pagine.
La struttura del romanzo - in cui consiste la sua originalità - stenta a far lievitare la storia.
Dopo la metà migliora, ma ormai non si smette di arrancare: il fastidio iniziale ha frustrato il lettore.
Eppure, letta l'ultima pagina, viene voglia di ricominciare.
Dove ho sbagliato con questo libro mi sono detta?
La storia è grandiosa: un donchisciotte olandese di carta che parla a nome del donchisciotte olandese in carne e ossa che ha scritto il libro; storie d'amore tenere e senza speranza; satira durissima contro l'ipocrisia calvinista dell'affarista olandese; una perfetta vivisezione dell'indifferente crudele macchina burocratico-coloniale; commenti purissimi e entusiasmanti sulla letteratura e la sua funzione sociale.
Alla faccia del tulipano gentile, tollerante, operoso e cordiale dello stereotipo.
Insomma un grande libro, un libro la leggere - per me da rileggere - assolutamente.
Per ora gli lascio le stelline del disinganno apparente. Ma sono sicura che quando lo rileggerò il loro numero, per lo meno, raddoppierà. ( )