I.M. Door: Connie Palmen

De eerste keer dat ik I.M. las was begin 1998, net na het verschijnen. Ik kende mijn man nog niet. Nu 22 jaar later is er de elfde druk van dit prachtboek. En ben ik 22 jaar samen met mijn prachtvent. I.M. is hetzelfde boek, maar ook een volledig ander boek. Ik ben anders, de wereld is anders, Connie is anders. Maar wat niet verandert is dat ik fan was, en blijf. Al is fan een flauw woord in dit verband.

Ik bewonder Connie mateloos om haar kunnen. Om hoe ze van haar leven fictie maakt, die ze met ons, gretige lezers, deelt.
Om haar wijsheid, haar verstand, haar humor en haar eerlijkheid. I.M. is een ode aan een verloren geliefde maar ook een ode aan de liefde, het leven. In de vorm van een roadnovel, een soort van dagboek, een filosofisch traktaat en een liefdesverhaal. Een liefdesverhaal zonder zeemzoet gedoe maar vol passie, goesting, toewijding en intelligentie.

I.M verschijnt opnieuw omdat het verfilmd werd voor de televisie, met Wende Snijders en Ramsey Nasr in de hoofdrollen. Ik ben zo benieuwd, en ook een beetje bang, geef ik toe. Al wie dit boek nog niet gelezen heeft zou ik aanraden om het nog snel te lezen voordat we aan de serie beginnen. En daarna leest u gewoon verder in het oeuvre van Palmen, want alles van haar is en blijft een aanrader. ( )

ein wunderbares Buch - über die Liebe, ihre Wucht, aber auch ihre mögliche Tragik ( )

Dit is een van de meest intrigerende leeservaringen van de laatste tijd. Vanaf de eerste pagina en dan nog gedurende de eerste 30-40 bladzijden voelde ik voortdurend geweldige golven van afschuw opkomen: wat een plat exhibitionisme! Hoe kan je je intiemste gevoelens zomaar op straat gooien en er schijnbaar nog genoegen in scheppen ook? En hoe irreëel is die beschreven relatie tussen die twee, de echte Connie Palmen – gevierd schrijfster van De Wetten – en de afgrijselijk extraverte, onuitstaanbare TV-polemist Ischa Meijer?
En geleidelijk kwamen er meer vragen: wat is dit? Een roman? Neen duidelijk niet, dit is duidelijk bedoeld als getuigenis, een heel persoonlijk getuigenis van Palmen zelf over hoe bijzonder haar relatie was met Meijer, en hoe bijzonder die Meijer zelf was. Ze beschrijft hen als koppel, in hun beste en hun slechtste momenten, in hun omgang met de boze buitenwereld, op hun reizen door Amerika en Frankrijk. Is dit waarheidsgetrouw?, vraag je je vervolgens af, of speelt Palmen hier een spel met ons, lezers?
Allemaal vragen waar ik geen ondubbelzinnig antwoord op kan geven. O ja, ik heb natuurlijk intussen de uitgebreide literatuur over dit boek gelezen, de soms erg denigrerende commentaren op het “Circus Palmen”, haar narcisme en egocentrisme, en de suggesties dat het beeld dat ze ophangt van een alles vervullende relatie compleet vals zou zijn en dat Meijer er nog andere relaties (ook met mannen) op nahield, enz. Ik kan en wil daar niet over oordelen, het begint me te duizelen als ik het allemaal probeer plaatsen.
In de plaats heb ik gedacht: goed, neem afstand van de context, en ga naar het boek zelf, raakt het je? En wel ja, het raakt me, zoals gezegd met soms heel negatieve gevoelens over dat exhibitionisme van Palmen dat je als lezer onvermijdelijk tot voyeur maakt. Maar het raakt me ook door wat ze schrijft over haar relatie, over hoe wonderlijk die is, hoe intens. Let op, ook hier weer de bedenking: is dit wel gezond, zo’n volledig in elkaar opgaan, zo volledig afhankelijk zijn van elkaar (waarbij ik me niet van de indruk kan ontdoen dat het uiteindelijk wel altijd Palmen is, die zichzelf ondergeschikt maakt aan die ‘patser’ Meijer, een ongemakkelijk gevoel dat ik al bij De Wetten had). En hier hoort ook de waarschuwing bij dat je deze relatie absoluut niet als model van romantische liefde mag zien; ik merk in de recensies, ook hier op deze site, hoe sommige mensen absoluut weg zijn van dit boek vanwege dit modelkarakter. Geloof mij, romantische liefde (die op zich al problematisch is, zonder er helemaal afbreuk aan te doen) nastreven volgens dit model, leidt absoluut tot mislukking.
En wat me ook raakt, is de manier waarop Palmen en Meijer permanent hun relatie analyseren: hoe is dat mogelijk, wat hebben we eigenlijk, hoe lang kan het duren; met bijna altijd onmiddellijk de bevestiging: dit is goed, we zijn gelukkig en we kunnen het niet geloven, want we verdienen dit niet. En hoewel uit vele passages ook een flinke portie arrogantie spreekt (Palmen die bekent dat ze volgens een IQ-test tot de 1% meest intelligente mensen ter wereld behoort, en daar gevoelens van eenzaamheid aan koppelt), tekent de auteur ook twee zwakke, kleine mensen, met al hun gebreken en kleinzieligheid.
Het raakt me tenslotte ook door de treffende reiservaringen (vooral de VS), door sommige filosofische beschouwingen, door die prikkelende en monumentale figuur van Meijer, en door de rauwe manier waarop Palmen haar rouw-ervaring beschrijft (zo intens heb ik het nog nergens gelezen).
Kortom, al blijf je met gemengde gevoelens zitten, ik kan dit boek alleen maar aanbevelen. ( )

Na de dood van haar man, schrijft Connie Palmen het verlies van zich af in dit magistrale boek. Van de eerste ontmoeting over de ontluikende liefde tussen de twee hoofdpersonages naar het onvermijdelijke einde. Een boek dat mij op m'n grondvesten deed daveren. ( )

Zwaar mislukt opgeschreven verhaal van de liefde tussen Palmen en Meijer, het paar van de jaren '90-althans dat straalden ze uit. Vanaf de eerste pagina zijn ze voor elkaar bestemd en daar mislukt het boek al meteen.Het is schaamteverwekkend van zelfgenoegzaamheid.Ze moest het natuurlijk kwijt, zijn tragische dood, maar in het nawoord van Een Jongetje Dat Alles Goed Zou Maken doet ze hetzelfde in 25 bladzijden zeer indrukwekkend. Ik ben in dit boek na 50 trieste, meelijwekkend geschreven pagina's gestopt. ( )