Met veel plezier gelezen, vermoedelijk voor de tweede keer, al herkende ik maar kleine stukjes uit het boek. Dit kwam uit ma's boekenkast, met kruisjes bij sommige alinea's. Het heftigste deel van het boek was het overlijden van dochtertje Saar en de rouw van de moeder, Ellen. Prachtig geschreven en in het licht van het latere overlijden van de dochter van Anna Enquist ook een soort wrange vooruitblik. ( )

Noch drei Tage, dann hat der Maler Johan Steenkamer seine große Ausstellung. In der Familie macht sich Aufregung breit: sogar Vater Charles Steenkamer, selbst erfolgloser Maler, der die Söhne nach dem Krieg verließ, wird nach 50 Jahren aus Amerika zurück erwartet. Nur Oskar, Johans unterlegener Bruder, nimmt sich fest vor, wegzubleiben. Doch dann findet er im Magazin des Museums zufällig ein altes Bild seines Vaters Charles, das einem Werk des Bruders auffällig gleicht. Er beschließt, es mit in die Ausstellung zu bringen ...

Enquist's début novel Het meesterstuk obviously picks up on both sides of her professional background, although there's rather more psychology and less music than in the later Contrapunt. The painter Johan Steenkamer is preparing for the opening of an important retrospective exhibition in one of Amsterdam's top museums. Johan's ex-wife's-best-friend, Lisa, a psychiatrist, looks on with a mixture of fascination and detached amusement whilst tension mounts among the members of the Steenkamer family: something spectacular is clearly going to happen at the opening.

It soon becomes obvious that this is a Freudian whodunnit in the best Oedipal tradition, with a fine assortment of suspects including Johan's absent father, controlling mother, dead child and jealous sibling. There's more fish-imagery than you can find in a barrel of herrings, and when you start looking at the names of the characters you begin to wonder whether there might not be a Don Giovanni thing going on here as well. Especially when you see that Johan has defiantly invited his missing father (now living in New York as Charles Stone...) to the party.

Thankfully, Enquist manages to avoid most of the tramlines that all this structure is trying to force her into, and delivers a novel that is never quite predictable and a set of characters who refuse to sit themselves in neat little boxes. And some passages of wonderfully - sometimes heartbreakingly - memorable intensity. If it is a Don Giovanni, it's a Don Giovanni that makes us think more about what happens to Anna, Elvira, Zerlina and Ottavio and less about the Don and Leporello. But I felt that this did come at a certain cost: by avoiding the pitfalls that the structure has set for her, she diverts a lot of the emotional impact away from the big finale and leaves us feeling a little bit unsatisfied at the end of the novel. We weren't really expecting Johan literally to be dragged down into the flames of Hell in the foyer of the Nationaalmuseum, but a few trombones at least would have been nice... ( )

Anna Enquist is een verfijnd schrijver. Dit bewijst ze in haar poëzie en blijkt ook in haar eerst roman. Sommige passages zijn ontroerend mooi geschreven. De manier waarop de schrijfster het verdriet van de moeder na de dood van haar tienjarig dochter beschrijft is ingehouden en er intens.
Toch is het 'Meesterstuk' een roman van wat ongelijke kwaliteit. Het uitgesponnen Don Giovanni motief en de uitgesproken psychoanalytische bespiegelingen en handelingen zorgen ervoor dat het boek als geheel gekunsteld overkomt. Misschien heeft de schrijfster wat veel in één boek willen zeggen. Zelf hou ik meer van de latere Enquist, van het uitgepuurde en sobere werk.. ( )

Van http://mom.biblion.nl/ : De dichteres Anna Enquist (1945) debuteerde met 'Het meesterstuk' als romancière. Het boek heeft in de schrijfwijze veel weg van haar poëzie, die ook zowel beeldend als analyserend is. Er wordt met veel vaart en inleving in verteld, op een manier die gerust meeslepend genoemd mag worden; tevens wordt er veel uitgelegd, vooral door de psychiater Liza, die als betrokken buitenstaander het drama van deze roman meemaakt en analyseert. Haar vriendin, een vrouw van middelbare leeftijd, is in een huwelijkscrisis verzeild geraakt; ze is welzijnswerkster, wat ook al heel wat gepsychologiseer met zich meebrengt. Zij en haar ex-man, een kunstschilder, hebben een tienjarig kind verloren, een ervaring die hen uit elkaar heeft gedreven. Verder wordt de roman bevolkt door de stokerige moeder van de schilder en zijn, bijzonder jaloerse, broer. Het geheel is geschreven op het stramien van Mozarts opera 'Don Giovanni'. Enquist bewijst, door een spanningverwekkende dosering van gebeurtenissen, dat zij weet wat een plot is. De personages komen goed tot hun recht en groeien uit tot volle karakters. Vrij kleine druk. - Redactie