Eigenlijk een heel saai relaas, vooral in de tweede helft: een pure opeenvolging van oorlogen en veldslagen, geordend als annales (consulaatsjaren).
Alleen de eerste decade is echt genietbaar en vervolgens enkele uitgewerkte verhalen van heldendaden of confrontaties tussen patriciers en plebejers.

Als historicus geeft Livius soms de indruk dat hij zeer kri¬tisch staat tegenover zijn bronnen, maar in de praktijk houdt hij het toch bij een weergave van de versies, met af en toe een kanttekening. Ook voor de goden is nog een rol weggelegd, zij het meestal indirect. Typerend is zijn moraliserende inslag met waardering voor recht-door-zee-helden en ophemeling van vroegere zeden "toen dit en dat nog gerespecteerd werden". In het conflict tussen patriciers en plebejers bestempelt hij de laatsten steevast als oproerkraaiers, maar tussen de regels geeft hij de indruk toch begrip te hebben voor hun eisen.

Als bij elkaar krijg je uit het verhaal van Livius de indruk dat de Romeinen een echte soldatenstaat is: oorlog beheerst het hele openbare leven. Het thema van de vrijheid komt regel-matig opduiken, maar is secundair. ( )