Klik på en miniature for at gå til Google Books
Indlæser... Superduifaf Esther Gerritsen
Ingen Indlæser...
Bliv medlem af LibraryThing for at finde ud af, om du vil kunne lide denne bog. Der er ingen diskussionstråde på Snak om denne bog. Een zeer efficiënt geschreven boek, dat door de vlotte opzet en lucide taal van de hoofdpersoon niet wegzakt in zijn naargeestige onderwerp. We kijken mee over de schouder van de hoofdpersoon, een elfjarig meisje, dat zo nu en dan in een duif verandert en dan mensen of dieren redt. Deze superhelden-status krijgt nare compulsieve trekjes, omdat Bonnie op tijd uit school thuis moet zijn om in een duif te kunnen veranderen. En is het wel echt zo, dat ze in een duif verandert? De uitermate zuinige en enigszins afstandelijke ouders en het zich opdringende schoolvriendinnetje, geven het boek een surrealistisch en onheilspellende lading. Ook het lucide en net te volwassen taalgebruik van de hoofdpersoon maakt al snel duidelijk dat er iets niet in de haak is. Is de Superduif zowel de oplossing als de verklaring voor het buitenbeentje-schap van Bonnie of is het de culminatie van een groter probleem? De hoofdpersoon van Superduif is een vreemd meisje, maar haar vreemdheid is subtiel: de dingen die ze ervaart en denkt liggen in het verlengde van wat nog net normaal is. Ik zou niet doen wat zij doet, maar haar gedrag is een hyperbool voor sommige van mijn gevoelens. De stijl is naturel en nonchalant, wat het vreemde extra normaal maakt. Zo nu en dan wordt die stijl opeens uit zijn gewone, luchtige toontje opgetild, als Bonnie woorden gebruikt die wat complexer zijn dan je van een elfjarige zou verwachten. Dat ze dat doet past bij haar achtergrond: dochter van succesvolle vertalers. Maar het geeft ook een extra dimensie aan de sfeer van vreemdheid. Zoals Bonnie niet 100 % vreemd is, zo is haar omgeving niet 100 % normaal. Haar ouders zijn bijvoorbeeld extreem zuinig. Als Bonnies vreemdheid dreigt te escaleren, kantelt de situatie soms opeens: de ouders laten zich van zo’n idioot zuinige kant zien dat zij opeens de gekte vertegenwoordigen (voorbeeld: de tube tandpasta). Iets vergelijkbaars gebeurt met Bonnies mooie, populaire vriendinnetje Ine. Als er iets ergs gebeurt in haar familie, doet Ine op een schrille manier alsof er niets aan de hand is. Net als Bonnies ouders blijft Ine ver verwijderd van medicalisering en institutionalisering, maar soms valt ze toch bijna van het randje van de normaalheid af. Kortom, misschien is Superduif een verkenning van de vreemdheid in ons allemaal. Alleen het einde overtuigde me niet, misschien was het een te heftige gebeurtenis (het schoolfeest), misschien werd hij er in te weinig woorden doorheen gejaagd. De laatste zin charmeerde me ook niet, hij klonk voor mij alsof hij bedoeld is als een goed einde: Bonnie neemt eindelijk haar ouders in vertrouwen. Dat vond ik niet passen bij dit tragische verhaal. ingen anmeldelser | tilføj en anmeldelse
Hæderspriser
Bonnie weet al op heel jonge leeftijd dat ze voorbestemd is om uit te stijgen boven de middelmaat. Op haar tiende springt ze over een tuinhekje, en een aantal seconden blijft ze zweven. Niet veel later ziet ze hoe haar lichaam transformeert tot een gigantische, oerlelijke duif. Ze beseft dat ze nu behoort tot het schaarse gezelschap helden dat onheil kan afwenden en mensen kan behoeden voor ongelukken. Na haar reddingsacties verandert ze altijd weer in het onopvallende meisje dat ze is. Haar omgeving maakt zich zorgen over Bonnies groeiende gekte, behalve haar vriendin Ine, die niet zonder hun vriendschap kan. No library descriptions found. |
Current DiscussionsIngenPopulære omslag
Google Books — Indlæser... GenrerMelvil Decimal System (DDC)839.31Literature German literature and literatures of related languages Other Germanic literatures Netherlandish literatures DutchLC-klassificeringVurderingGennemsnit:
Er det dig?Bliv LibraryThing-forfatter. |
In het begin vond ik het spel met de lezer een groot plezier, telkens je op het verkeerde been zetten via onverwachte omkeringen. Bonnie overkomt van alles. Heb je bijvoorbeeld een reddersfantasie, dan is men normaliter onoverwinnelijk enz. Bonnie treft zich aan als minder appetijtelijke duif - dat vindt ze dan niet raar want ze is dan ook onooglijk, vindt ze. Het spelelement is dat juist Bonnie zich dan zeer afkerig toont van 'fantasie'.
Ze heeft beginnende opspelende adolescentie, maar dat blijft mooi slechts aangestipt.
Ook mooi zijn de fragmenten waarin Bonnie en Ine dan echt twaalfjarigen zijn, met een ruimte voor springerigheid maar ook oprispingen die op oudere leeftijd niet meer toegestaan is zonder gevolgen.
Qua gekte tref ik bij Bonnie een combinatie aan die me aan anorexiapatiënten deed denken (waarvan ik niet veel weet): intelligentie die tegen betrokkene werkt, omdat ze alles in haar eigen verklaring kunt passen. Het is geen 'rationaliseren', meer een gevoel van ongelukkig zijn met zichzelf dat zich bliksemsnel vertaalt in een verklaring van voorvallen ten nadele van zichzelf.
Maar van alles wordt gesuggereerd. De onvermijdelijke eindigheid van een 'symbiotisch' leven in een besloten huishouden (ouders altijd thuis, altijd boeken/vertalen, enig kind). Niet uitgenodigd zijn geweest emoties te benoemen en beleven (inclusief een vatbaarheid voor 'slecht in je vel steken' die ouders ook niet vermoeden of aan hun kind kunnen afzien, geen onverschilligheid per se. Bonnie doet raar en vooral haar moeder is, zoals Bonnie ook stelt, 'geduldig'). Zich vervelen.
Maar Bonnie is een fictief wezen in dat ze niet vast te pinnen is in realistische begrippen, begrippen die we op kinderen van vlees en bloed pinnen. Leest ze WO II-literatuur om grip op de werkelijkheid te houden? Bonnie heeft iets autistisch in haar onverstoorbaar vasthouden aan haar koers, maar dat vervloeit met haar ook willen behoeden van anderen, hoewel dat dan weer vervloeit in de wereld 'heel' willen houden. En dan weer de idee dat ze lelijk is.
Gerritsen biedt een aantal mogelijkheden aan.
Ik kan niet zeggen dat Bonnie me beroerde op de manier dat Holden Caulfield dat deed (maar dat boek las ik als begin twintiger en voelde me behoorlijk verwant met hem).
Ik las 'Superduif' nadat het werd getipt in een literaire podcast, mijn eerste Gerritsenboek. Ik heb het niet gelezen zoals men Harry Potter kan lezen als volwassene, alsof de serie in eerste instantie bedoeld is voor jeugdigeren. Ik meen dat het ook niet als boek voor 12-14 jarigen geschreven is. ( )