Bernard Wesseling

Het is moeilijk om een oordeel te vellen over ‘De favoriet’. Het debuut van Bernard Wesseling is weliswaar meeslepend, maar ook oersaai. Het is prachtig om te lezen hoe tiener Bart vriendschap sluit met een dikke Amerikaan van een jaar of veertig die met een reusachtig jacht in de plaatselijke haven ligt. Ook is het goed in te beelden hoe dat jacht een waar speelparadijs voor de jonge Bart moet zijn, met een overvloed aan cola, chips, vrouwelijk bloot en de Nintendo. Maar dan lijkt het verhaal in een impasse te komen. Dag na dag brengt Bart zijn dag op het jacht door en dag na dag wordt hetzelfde omschreven. De auteur lijkt met zijn plaat dan in een groef te blijven hangen. Als de hoofdpersoon vervolgens een jaar naar Amerika vertrekt, wordt de spanning weer opgepakt. Pesterijen, eenzaamheid, onzekerheid, het zijn de thema’s die het boek domineren. Maar nog belangrijker is de vriendschap van Bart en Ron. Een vriendschap die dankzij het grote leeftijdsverschil op z’n minst vreemd te noemen is. Een vriendschap die, na Bart’s terugkeer naar Nederland én naar Ron, ook wat scherpe kantjes krijgt. Het verhaal krijgt een onverwachte wending waardoor er een definitieve breuk komt in de vriendschap tussen de puberende Bart en de in zijn midlifecrisis bevindende Ron.

Het is duidelijk dat de auteur zich goed heeft weten in te leven in de personages in het boek. Daardoor zijn de kleine foutjes die hij maakt in het verhaal (het verhaal speelt zich af eind jaren tachtig, toch heeft de hoofdpersoon het over een Furby) hem vergeven. Maar de spanning zakt soms weg tot een gevaarlijk laag niveau waardoor het boek bijna slaapverwekkend wordt. Desondanks geeft de onverwachte plotwending een voldoende boost om dit debuut een voldoende te geven.… (mere)