Howard Sounes

Ik ken natuurlijk het debuutalbum van The Velvet Underground met zangeres/model Nico, u weet wel, met die banaan van Andy Warhol op de hoes. Ik ken ook de solo-albums van Lou Reed Transformer en Berlin, maar heel veel wist ik ook weer niet van de frontman van The Velvet Underground.

Howard Sounes schreef Lou Reed, een leven in The Velvet Underground en heeft daarvoor veel bekenden van de in 2013 overleden zanger geïnterviewd. Van een autobiografie kwam het nooit en voor het waarom zei hij in 2013 tegen concertorganisator Mojo;

‘Waarom zou ik over mezelf schrijven? Om dingen recht te zetten? Er valt niets recht te zetten. Ik ben wat ik ben. Het is wat het is en val dood.’

De toon is gezet. Het lijkt geen makkelijk heerschap en daar kom ik nog op terug. Lou Reed werd geboren in Brooklyn, New York en was op school al met bandjes bezig. Zoals alle jongens in de weer met vriendinnen en in zijn geval ook met vriendjes. Zijn geaardheid was jarenlang een vraagstuk voor de wereld. Niet zijn voorliefde voor verdovende middelen. Hij begon al vroeg met marihuana.

Hij staat bekend als provocateur en krijgt al jong een zenuwinzinking. Daardoor belandt hij in een psychiatrisch ziekenhuis en ondergaat shocktherapieën. Bovendien ontwikkelde hij een woede en bitterheid ten opzichte van zijn ouders en met name zijn vader, waarvan het maar de vraag is waaraan ze dat precies hadden verdiend. Niettemin, die woede was er en zou zich ontwikkelen tot een terugkerend thema in zijn teksten.

Als hij een relatie met een meisje krijgt, Shelley Albin, inspireert zij hem ook tot teksten, maar dat doen de travestieten ook die hij ontmoet in de clubs waar hij komt. Marihuana maakt al snel plaats voor heroïne en dan begint dat wankele evenwicht van een zeer getalenteerd songwriter die zichzelf in de weg zit door zijn karakter en zijn alcohol- en drugsgebruik.

Eén van zijn vroege nummers, Heroin, is een schitterende song, maar kan alleen geschreven worden door iemand die het gebruik door en door kent. Dat niet alleen, hij is ook belezen en is een van de eerste singer-songwriters die poëtische, literaire taal combineren met rock-‘n-roll. Hij is veel meer literair ingesteld dan zijn tijdgenoten; schrijvers als Raymond Chandler, Dostojevski, Edgar Allen Poe en Hubert Selby zijn voor hem net zulke belangrijke invloeden als zijn favoriete musici. In dat opzicht is hij vergelijkbaar met Leonard Cohen.

Toch moet er ook brood op de plank komen en dat lukt nog niet met optreden. Hij gaat pastiches schrijven van bestaande popsongs. Als hij John Cale ontmoet (niet te verwarren met de muzikant J.J. Cale) is dat het begin van The Velvet Underground. Cale is klassiek geschoold en een prima muzikant. Reed niet maar is een fantastische songwriter en samen blijkt dat een gouden combinatie. Als pop-art artiest Andy Warhol zich als hun manager opwerpt en gitarist Sterling Morrison en drummer Moe Tucker zich aansluiten is de band compleet. Ze maken deel uit vand de vaste scene van Andy Warhol, The Factory en brengen met de Duitse zangeres Nico hun eerste album uit, die met de banaan.

Dat album verkocht niet heel erg goed, maar topproducer en muzikant Brian Eno merkte later wel op dat weliswaar slechts een paar duizend mensen die plaat kochten, maar dat die mensen vervolgens wel allemaal een band oprichtten. Om maar even het belang van die plaat te benadrukken. Ook David Bowie beluisterde de plaat en vond het een revelatie:

‘Het kon de muziek niets schelen of ik haar mooi vond of niet. Echt geen ene reet. Ze was volledig in beslag genomen door een wereld die ik vanuit de voorsteden niet kon waarnemen…De krioelende nummers sloegen een voor een hun tentakels rond mijn brein…Het was de ene knock-out na de andere.’

Bowie zou fan blijven en gaat later de soloplaat van Reed produceren, Transformer. Bowie is direct verantwoordelijk voor hoe Reed’s grote hit Take A Walk On The Wildside klinkt, Reed had het nummer veel eenvoudiger opgezet dan hoe het nu klinkt.

Lou Reed ging solo omdat hij The Velvet Underground opgeblazen had. Hij kon niet meer overweg met Cale en maakt met iedereen ruzie. Professioneel, maar ook privé is het erg moeilijk om met hem om te gaan. Hij trouwt met Bettye maar net als anderen beschrijft ze Lou als een vrouwenhater;

Ze zegt dat hij haar heeft geslagen, dat heeft Lou toegegeven. ‘Ik had behoefte aan een jaknikker die ik kon slaan. Ze voldeed perfect aan mijn eisen…maar zij zag het voor liefde aan. Ha!’

U begrijpt, Bettye is geen blijver. Lou gaat een relatie aan met een travestiet Rachel. Hij blijft solo-albums maken, onder meer het album Berlin. Als hij vervolgens contractueel nog een plaat moet afleveren, waar hij geen zin in had, doet hij het volgende;

‘We sjouwden samen de versterkers naar een kamer en draaiden de volumeknoppen open tot elf [sic], zodat ze feedback gaven. Het was een grote stapel met elkaar verbonden versterkers in een kamer en één gitaar om de feedback te activeren. Het jankte als de duivel. We moesten de kamer verlaten en de opnameapparatuur de rest laten doen’… (mere)

Tough but essentially fair bio, at least in terms of Lou's personal life. Was he the unpleasant, vindictive guy that journalists, exes, and former friends and bandmates always said he was? Yes. There were some exceptions, but Lou Reed's bad reputation was well-founded; Sounes spoke to numerous sources to confirm it. (Lou's first wife Bettye Kronstad and his former guitar tech Struan Oglanby, in particular, offer valuable insights into this aspect of Reed's personality.) I found Lou's appalling treatment of Sterling Morrison during the Velvet Underground's 1993 reunion especially upsetting.

But, for all the fascinating and relevant detail Sounes provides on his subject's private life, he seems to lack a fundamental understanding of what made Lou Reed a great artist. He knows that Lou was a great artist, or at least says so, but he doesn't sound like much of a fan when analyzing Reed's vast body of work. Like many casual listeners, the author feels that pretty much everything after Transformer was a disappointment, and this is where I vehemently disagree. If you think that album was the zenith of Lou Reed's decades-long career as a songwriter, then you need to go back and immerse yourself in all of the subsequent material...and, if you're going to write an authoritative biography on Reed, you should be objective enough to realize that Transformer was not his best album simply because it contained his lone commercial hit.

I'll give Sounes credit for including a photo of Lou's college girlfriend Shelley Albin; I had never seen her before. But, while there's considerable discussion of the fact that she was the primary inspiration for the Velvet Underground's classic ballad "Pale Blue Eyes," Sounes fails to note the reference to Shelley ("In the terracotta cobwebs of your mind"), thirty-one years later, in Lou's solo masterpiece "Baton Rouge." Lack of attention to such seemingly minor details can prevent a good book from being great. There's also a lot of unnecessary pearl-clutching with regard to "misogyny" in Reed's songwriting.… (mere)

This factual account of the lives of Fred and Rose West, begins before either of them were born. It begins with their families and the awful conditions they were born into and leads to their subsequent meeting, and the sharing of their proclivities for depravity and debauchery.

I would agree with the description that it was a fascinating tale, however it left me with more questions than answers. I found some of it very difficult to believe. I am not saying I don't believe they were perverted and twisted child molesters and murderers, I just can not understand the actions of some of their adult victims. I don't understand, nor was it explained why Fred's former wife would show up to claim her children but then leave without them.

While I can understand the ease with which they manipulated young girls who had no where else to turn I don't understand how they could have gotten away with murder and torture for so long, or why for instance borders in their home would hear screams and never look into it. Rose is described as fat and dim witted. Fred is described as fat, ugly, vulgar, crude, having the features of a monkey, a smile which showcases his obvious lack of hygiene, and yet he is also described as able to charm people, particularly women. That makes no sense to me. There was at one point a friendly relationship with a neighbor woman who would watch their children while they went out looking to pick up young girls. When they told this woman their young child was not a virgin, when they tried to get this woman to have sex with the both of them, and she was supposedly not interested in such a relationship so I do not understand why she returned to their home almost daily to "have tea" with them even after the point of one time being attacked and handcuffed by Fred. Why did she continue to return to their home and ultimately become another of their victims? It is said they carried on some semblance of normal life and yet they thought nothing of keeping their daughter out of school many times due to her injuries from their physical and sexual torture. There was several hospital visits but nobody ever looked into it further. People in the neighborhood seemed to know the family was not normal yet nobody including police did anything for years even though Fred already had a criminal record.
Rose and Fred both were terrible liars but it seems no matter how far fetched an excuse they would give, nobody dug any further for years.
This book left me unsettled, with more questions than answers.… (mere)

I was very impressed by the author's thorough research and his sane and balanced viewpoint. He writes well and I found it quite compelling. The stories of the '27' Club's principal members are sobering (quite ironic given the role of alcohol in so many of the stories) and generally sad. Most of them were intelligent, nice people who went through a traumatic childhood and did not have the mental strength to cope with all that fame and fortune brings. Nor we're they served well by family, friends and lovers. When you read just how badly they abused their bodies with drugs and alcohol it's amazing they even reached 27. The author looks at the lives and deaths of Brian Jones, Jimi Hendrix, Janis Joplin, Jim Morrison, Kurt Cobain and Amy Winehouse. He moves through a life-phase of each musician-childhood, the struggle for recognition, fame at last, how they handled fame, the descent into serious substance abuse and the very moving final days. Generally he handles this well but just occasionally it seems a bit awkward. Apart from this small thing this is a fantastic insight into the pressures of fame and how dangerous it can be.… (mere)