Edward Shorter

In "Een geschiedenis van de psychiatrie" gaat de Canadese hoogleraar Edward Shorter in 8 hoofdstukken door de geschiedenis van de psychiatrie heen.
1): De geboorte van de psychiatrie aan het eind van de 18e eeuw, waarbij gestichten voor het eerst een therapeutische functie kregen.
2): Het tijdperk van het gesticht met toenemende aantallen patiënten.
3): De eerste biologische psychiatrie: een tijdperk dat tot ongeveer 1900 duurt. Gedurende deze periode beschouwt men geestesziekten als ontstaan door afwijkingen in de hersenen en doet men veel onderzoek naar de hersenen.
4): Zenuwen. Over de neiging geesteszieken te behandelen door middel van (rust)kuren.
5): Het psychoanalytisch hiaat: De periode waarin het gedachtegoed van Freud overheerst, in de VS tussen pakweg 1930 en 1970. Men denkt dat geesteszieken veroorzaakt worden door omgevingsfactoren waarbij men langdurige psychoanalyses toepast om inzicht te krijgen in de problemen. Deze aanpak blijkt voor de zwaardere patiënten in het geheel niet te werken.
6): Alternatieven: Van koortskuur bij neurosyfilis tot slaaptherapie, electroshock en lobotomie.
7): De tweede biologische psychiatrie: Men ontdekt in de jaren 50 de antipsychotica waarbij het voor het eerst mogelijk wordt om de zwaardere patiënten echt te helpen.
8): Van Freud tot Prozac: De psychiaters proberen om hun marktaandeel te behouden, nadruk op diagnostiek en de ontdekking van medicijnen tegen depressie zoals Prozac.
Eindconclusie luidt dat de combinatie van pillen plus praten het beste werkt.
Het is een interessant boek, maar het bevat in mijn ogen veel onnodige details en is daardoor voor de geïnteresseerde patiënt waarschijnlijk te moeilijk om te lezen. De vertaling is zoals we van Tinke Davids gewend zijn goed.… (mere)

In a way similar to his "From Paralysis to Fatigue" Shorter writes of the evolution of psychiatry from its biological origins in asylums and degenerative brain disorders, to a 50 year "detour" into psychoanalysis, then back to biological origins in psychopharmacology. I found some interesting insights. Neurology in the turn of the century was really the place where mildly neurotic outpatients turned for officebased psychotherapy, and the development of psychoanalysis was critical for breaking the psychiatrist out of the mental hospital into a potentially lucrative practice. The psychoanalysts in this century resisted attempts to diagnose and classify disease, feeling the identification of the psychodynamic was more important. It was interesting to read of events in the 1970's and 1980's, for which I have a real memory, and some participation in the intellectual currents of the time, as history. It makes one question the underpinnings of one's learning to read its discrediting in the history of psychiatry I remember reading Thomas Szasz of the antipsychiatry movement with some approval during medical school, for instance.
Shorter also declares the deinstitutionalization of psychotics as an unmitigated disaster, a sentiment I agree with, and traces its origin to the therapeutic community concept in the military service hospitals in Britain during the second world war.… (mere)

A history of psychosomatic illness. I wish I had written it; it is exactly my conception of appropriate medical history. His thesis is that patients learn what symptoms are acceptable from their doctors, and from the culture. I think this insight has strongly influenced my understanding of many of my neurology cases. He is a bit too disparaging of doctors in the past though; he is taking aim armed with modern knowledge, and seems to neglect the possibility that these physicians were doing their best with the information available at the time.… (mere)