Dolores Prato (1892–1983)
Forfatter af Giù la piazza non c'è nessuno
Værker af Dolores Prato
Satte nøgleord på
Almen Viden
- Fødselsdato
- 1892-04-12
- Dødsdag
- 1983-07-13
- Begravelsessted
- Prima Porta, Rome
- Køn
- female
- Nationalitet
- Italy
- Fødested
- Rome, Italy
- Dødssted
- Anzio, Italy
- Bopæl
- Rome, Italy
Treia, Italy
Milan, Italy - Uddannelse
- convent school
- Erhverv
- novelist
journalist
teacher - Relationer
- Ginzburg, Natalia (editor)
- Organisationer
- Paese Sera
- Kort biografi
- Dolores Prato was born in Rome, Italy, to Maria Prato and an unknown father. When she was five years old, her mother sent Dolores to live with elderly relatives in the small town of Treia in the Macerata region. She attended a convent boarding school and graduated at age 18. In 1919, she obtained the qualifications for teaching Italian literature, and worked in various cities, including Sansepolcro and San Ginesio, before settling permanently in Rome in 1930. There she made friends among artists and intellectuals and the Catholic Church. As an opponent of the Fascist regime, she was forced to leave teaching, and supported herself by writing articles for newspapers and giving private lessons. After World War II, she worked for different publications, including Paese Sera. In 1948, she published her first novel, Nel paese delle campane (In the Village of the Bells), which received the City of Prato prize; it was reprinted under the title Campane a San Giocondo (Bells in San Giocondo) in 1963. Other works included Quemaduras (1967). She is best known for her bestselling autobiographical novel Giù la piazza, non c'è nessuno (Down the Square, There Is No One), which first appeared in 1980. That book had an unusual history: the first version was edited and significantly changed by its editor at Einaudi, Natalia Ginzburg, who cut it down from 700 pages to 300, and removed the novel’s linguistic peculiarities. However, Dolores Prato was unhappy with the edit and rewrote the book at age 90. Her version was finally published in 1997.
Medlemmer
Anmeldelser
Lister
Statistikker
- Værker
- 5
- Medlemmer
- 39
- Popularitet
- #376,657
- Vurdering
- 3.9
- Anmeldelser
- 3
- ISBN
- 11
- Sprog
- 3
- Udvalgt
- 1
Op deze manier opent deze roman, of moeten we eerder zeggen autobiografie of egodocument, van Dolores Prato. De eenzaamheid en pijn van een onveilige hechting spat in het begin van de pagina's af en greep mijn aandacht voor het kind dat zich ongewenst, ongezien, ongehoord en onbegrepen moet hebben gevoeld. Een echte autobiografie zal dit niet zijn want Prato schrijft vooral over haar beleving van haar kindertijd als bastaardkind achtergelaten bij een welwillende oom en emotioneel weinig beschikbare tante: "Het weinige dat ik heb bestudeerd is verdwenen in het zwarte gat van mijn geheugen, dat gelijkstaat aan totale onwetendheid. Wat herinnering lijkt, is tatoeage, gravure, litteken: ik lees de tekens." (p. 151) Haar leven lang worstelde ze met haar afkomst, maar deze zoektocht was tegelijk bron van veel pijn, verdriet en boosheid. "De eersten die we niet zouden moeten liefhebben, zijn onze ouders die ons door hun onbesuisdheid de dood hebben geschonken. En intussen heeft de natuur ons aan hen gebonden, vooral aan de moeder, met de behoefte aan haar".
Deze roman is er geen om tussendoor te lezen want er wordt toch wel wat gevraagd van de lezer. Prato schrijft in een zeer descriptieve stijl over haar leven in Treja, over haar oom en tante, over alle dorpsgenoten, over alle gebouwen, rituelen en activiteiten. Je krijgt de idee dat het enkel om gedetailleerde beschrijving gaat ontdaan van elke emotionele lading maar die is er wel degelijk. Het is een verloren gegane wereld die terug wordt opgeroepen maar ook een geheel van wrakstukken uit een persoonlijk leven waarin Prato samenhang en identiteit probeert te brengen. Alleen vraagt het de nodige aandacht en bereidheid om bij haar relaas te blijven om ergens in contact te komen met het verhaal van dit leven.… (mere)