Frédéric L. Bastet (1926–2008)

Een van de hak op de tak springend anecdotisch werk van B. over zijn leven. Enerzijds soms interessante gebeurtenissen, in elk geval voor iemand die student in Leiden was toen hij er hoogleraar archeologie was. Anderzijds verschrikkelijk irritant door het snobisme, de pretentie en het verregaand egocentrische karakter van de auteur (die dit boek tegen het eind van zijn leven schreef, bijna 80). Ook wel significant hoe vrijwel volkomen er één woord ontbreekt in dit boek, namelijk ‘student(en)’. Ik krijg niet de indruk dat B. ook maar enigermate geïnteresseerd was in studenten of in onderwijs geven, tenzij het om adellijke personages ging. Ook veel collega’s worden niet, of alleen raillerend besproken: wat hij over de ook door mij hogelijk bewonderde J.H. Waszink zegt, vond ik treffend juist, maar uit bijvoorbeeld de necrologie van mw. Byvanck (zijn ‘freule’) bij de Mij. der Nl. Lk ) komt daar wel een veel kordater en belangrijker persoon naar voren dan bij B. Niet ronduit spreken, suggereren maar ‘discreet’ blijven speelt in het hele boek. een rol, en maakt het behaagziek en koket. Misschien hoort dat bij het snobisme, dat ik wel het meest ergerlijk vond. Mijn vrij lage waardering geldt vooral de schrijver en zijn toon, want zijn verdiensten voor de archeologie (niet zo groot als B. suggereert, maar wel bestaand) en vooral Couperus zijn reeel.… (mere)